سخی

قبل از بازگشت طالبان، سخی، فعال حقوق مدنی و کارآفرین، که نام واقعی او نیست، صاحب یک کافه پررونق بود که میزبان شعرخوانی، بحث های سیاسی و رویدادهای دیگر بود.

زمانی که افغان وتنس قبلا با سخی صحبت کرد، او به ما گفت که اگر کتابخانه‌ ها، کافه‌ ها و فضا های فرهنگی شهر تحت کنترل طالبان بسته بمانند، تلاش می‌ کند آینده‌ ای را برای خود در کابل ببیند.

او سپس به ما گفت: زنان توسط طالبان در داخل خانه هایشان زندانی خواهند شد و جمعیت تحصیل کرده از فناوری محروم خواهند شد، و افزود که انگار افغانستان یک شبه نیم قرن به عقب رفته است.

این جنوری ۲۰۲۲ بود، و وقتی دوباره با ساخی صحبت می کنیم جون است، او دیگر در افغانستان نیست، اما این بار از پاکستان با ما صحبت میکند.

سخی توضیح میدهد: هر روز خطرات در افغانستان بیشتر از روز قبل می شد، طالبان شروع به بازداشت دوستان من کردند، افرادی که در خط مقدم اعتراضات مدنی بودند و کسانی که به دموکراسی و ارزش های دموکراتیک اعتقاد داشتند.

سخی به افغان وتنس میگوید که برخی از دوستان فعال او توسط طالبان شکنجه شدند و مجبور شدند اطلاعات خود را در مورد سایر فعالان ارائه دهند، او ادعا می کند که در میان آنها پروانه ابراهیم خیل بود که ناپدید شدن او همراه با چند فعال زن دیگر توجه رسانه های جهانی را به خود جلب کرد، هرچند طالبان پیوسته دستگیری و بازداشت این زنان را رد می کردند، سازمان ملل چند هفته پس از ناپدید شدن این چهار فعال زن از آزادی آنها خبر داد.

سخی میگوید: این گونه بود که طالبان به زور برخی از نام ها را از آنها بیرون آوردند نام من نیز در میان آنها بود.

زندگی در پاکستان

زمانی که سخی به پاکستان آمد، مشکلات او به پایان نرسیده بود.

پس از تسلط طالبان و خروج نیروهای آمریکایی و ناتو از افغانستان در ماه اوت گذشته، صدها هزار افغان به کشورهای همسایه گریختند، بر اساس ارقام آژانس پناهندگی اتحادیه اروپا تا جنوری ۲۰۲۲ تقریباً ۳ میلیون افغان در پاکستان زندگی می کردند و تخمین زده می شود که حدود ۷۷۵۰۰ نفر از این افراد تدون اسناد هستند.

پس از این تصرف، پاکستان به منظور تشدید کنترل های مرزی خود اقدام کرد، یک مقام ارشد در وزارت کشور پاکستان که وظیفه رسیدگی به پناهجویان را بر عهده داشت ماه گذشته به سی بی اس گفت که این کشور ویزا و مرز را محدود کرده است، اما با وجود این حدود ۲۵۰۰۰۰ افغان پس از تصرف به پاکستان رفتند.

سخی به افغان وتنس می گوید که افغان های متقاضی پناهندگی در پاکستان با مسائلی مانند ارتباط ضعیف با سفارتخانه های خارجی و تاخیر در رسیدگی به پرونده ها توسط کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل مواجه هستند، موارد مشابهی از سوی رسانه ها و سایر افغان های متقاضی پناهندگی در این کشور گزارش شده است.

سخی می گوید: متاسفانه ما نمی ‌توانیم پاکستان را ترک کنیم، ما اینجا گیر کرده‌ ایم.

در ماه جون سخنگوی کمیساریای عالی پناهنده گان سازمان ملل در پاکستان به نگرانی‌ ها در مورد وضعیتی که افغان‌ ها در پاکستان با آن روبرو هستند پاسخ داد و گفت که این سازمان در حال حاضر با دولت پاکستان در مورد راه‌های پیش رو برای ثبت نام و مستند سازی پناهجویان عمدتاً از افغانستان گفتگو می‌کند.

"ما را بکش یا نجاتمان بده"

خانواده‌هایی که پیراهن ‌های سفید موقتی می ‌پوشند که با رنگ قرمز روی آن نوشته شده «کشتن» برای برجسته کردن فقدان حقوق خود، تصویر برای افغان وتنس فرستاده شده، برای محافظت از هویت شان خیره شد.

ماه گذشته، یکی از مقامات وزارت داخله کشور پاکستان به سی ‌بی ‌اس نیوز گفت که حدود ۴۵۰ خانواده افغان در مجموع حدود ۱۵۰۰ نفر در پارکی در اسلام‌ آباد زندگی می‌کنند، بر اساس این گزارش بسیاری از خانواده ها در پناهگاه های موقت زندگی می کنند و اکثر آنها نسبتاً جوان و تحصیلکرده هستند، برای ماه‌ها خانواده‌ ها از جمله فرزندان کوچکشان برای درخواست وضعیت قانونی خود تظاهرات کرده ‌اند و بسیاری به دنبال عبور از آن به کشورهای اروپایی هستند، گزارش‌ها نشان میدهد که چگونه تظاهرکننده گان حتی تابوت ‌های ساختگی را حمل می ‌کنند در حالی که پیراهن ‌های سفید با پیام‌ هایی با رنگ قرمز پوشیده ‌اند که از مقامات خواسته شده است "ما را بکشند یا ما را نجات دهند".

سخی میگوید که او بخشی از اعتصاب تحصن بیش از یک هزار پناهجو از افغانستان بوده است.

او میگوید: آن ‌ها دارای پس منظر ‌های مختلف هستند معلمان، فعالان، روزنامه ‌نگاران، څارنوالان‌، اقلیت‌ های مذهبی و دیگر گروه‌ های آسیب ‌پذیر جامعه افغانستان، او افزود که هنوز به هیچ یک از پرونده‌ های پناهندگی آنها رسیدگی نشده است.

از زمان به قدرت رسیدن طالبان، بسیاری از کسانی که برای دولت سابق یا با سازمان ‌های بین ‌المللی کار میکردند، کشور را به دلیل ترس از امنیت خود ترک کردند، علیرغم ادعای طالبان مبنی بر عفو عمومی، گروه های حقوق بشر و روزنامه نگاران شواهد فزاینده ای از دستگیری ها و قتل های تلافی جویانه را برجسته کرده اند.

سخی میگوید که اعتصاب تحصن این گروه بیش از ۷۰ روز" به طول انجامیده است و معترضان در حالی که تلاش می کنند توجه جامعه بین المللی را به خود جلب کنند حق پناهندگی و حمایت خود را می خواهند، اعتراضات مشابهی از ماه‌ ها قبل در جریان بوده است، در ماه اپریل پناهجویان افغان در مقابل کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در اسلام ‌آباد به دلیل تأخیر در رسیدگی به پرونده‌هایشان تظاهرات کردند، در نوامبر سال گذشته پناهجویان افغان در اندونزی نیز دست به تحصن و تظاهرات مشابهی زدند.

سخی به افغان وتنس میگوید که برخی از تظاهرات توسط مقامات مختل شده است پلیس پاکستان در برخی از اعتراضات ما با خشونت رفتار کرد و به ما اجازه نداد به حرکت خود ادامه دهیم، در هفته ‌های اخیر، ویدئو هایی نیز به صورت آنلاین به اشتراک گذاشته شده است که نشان میدهد با معترضان با زور برخورد می ‌شود، هرچند افغان وتنس این موارد را تأیید نکرده ‌اند.

اسکرین شات ویدیویی که ادعا می کند معترضان توسط پلیس متفرق شده اند.

سخی در مورد آینده اش مطمئن نیست اما چیزی که او را نگران می کند فراموش شدن افغانستان است، به ویژه از زمان حمله روسیه به اوکراین او می گوید، هنگامی که من اخبار را می خوانم توجه جهان به شدت به سمت اوکراین معطوف شده است سفارت های خارجی به ما توجهی ندارند.

منبع: مصاحبه افغان وتنس