محمود

محمود كه نام واقعی او نیست فارغ التحصیل ريشته هنر میباشد، او داوطلب کمک هایي بشردوستانه و نویسنده مشتاق است. او در سال ۲۰۱۵ از ولسوالی جاغوری ولایت غزنی به کابل آمد تا تحصیلات عالی و فرصت های بهتر زندگی را دنبال کند.

اما زندگی در کابل آن چیزی نبود که محمود امیدوار بود، محمود به افغان وتنس گفت که تنها در محله هزاره گان کابل شاهد بیش از سی حمله انتحاری بود، جایی که او و جمعي از دوستانش در میان جوامع خود داوطلب شدند و یک سازمان خیریه و کتابخانه تأسیس کردند.

محمود برای افغان وتنس افشا می کند که چگونه پنج تن از دوستان نزدیک خود را در انفجاری در ٢٣ جولای ٢٠١٦ در میان تظاهرات جنبش روشنایی در غرب کابل از دست داده است، این دو انتحاری ٨٠ کشته و ٢٣٠ زخمی بر جای گذاشت.

محمود همچنین نا امیدی خود را در مورد تبعیض هایی که به عنوان یک اقلیت هزاره در دولت قبلی افغانستان با آن مواجه بود به اشتراک گذاشت، او به افغان وتنس گفت که به دلیل قومیتش در پوهنتون با او بدرفتاری شده و به همین دلیل فرصت های شغلی خود را از دست داده است.

از زمان سقوط کابل در اگست ٢٠٢١ زندگی محمود سخت تر شده است، تحت رژیم طالبان او وظيفه ندارد و احساس می‌ کند امید بسیار کمی دارد، طالبان جنگجویان و وابستگان خود را استخدام می ‌کنند که هیچ تحصيلاتی ندارند، آینده هزاران تحصیلکرده که به دنبال کار هستند چه خواهد شد؟

محمود در یک مراسم سخنرانی می کند.

با قدرت گرفتن طالبان او شخصاً نیز احساس خطر می کند، محمود به افغان وتنس گفت که نگران جانش است زیرا طالبان او را یک امدادگر فعال و مخالف رژیم خود معرفی کرده اند، او می گوید نظامیان طالبان بارها مرا به مرگ تهدید کرده اند، در یک حادثه زمانی که با همدیگر مواجه شدیم تهدید کردند که چشمانم را از سرم بیرون خواهند آورد.

محمود نزدیک به شش سال است که با کمک ‌های بشردوستانه به مردم کمک کرده است، بسته ‌های غذایی را برای خانواده‌ها فراهم می‌ کند، و حتی در مواردی پول خود و خانواده‌ اش را برای کمک به دیگران برای تحصیلش خرج كرده است، با هر حال تحت حکومت طالبان او ادامه کار را بسیار خطرناک می‌ داند. او می گوید که طالبان موانعی را در برابر ابتکارات کمک های بشردوستانه ایجاد کرده اند و گروه داوطلبان آنها منحل شده است.

محمود به افغان وتنس گفت، در یک رویداد اخیر دو جنگجوی طالبان نزد من آمدند و از من پرسیدند که آیا برای كدام سازمان خارجی کار می ‌کني، من پاسخ دادم که برای هیچ سازمان خارجی کار نمی کنم، از دوستان و شبکه های خود از خارج از کشور کمک های مالی جمع آوری می کنم و بسته های غذایی میخرم و بین خانواده های نیازمند توزیع می کنم، در جواب به صورتم سیلی زدند و با تفنگانشان به سرم زدند.

پس از این رویداد محمود به دلیل ترس از لتو كوب توسط اعضای طالبان کار کمک رسانی خود را متوقف کرده است، او بجايي اين در حال نوشتن خاطرات تجربیات خود به عنوان یک داوطلب کمک های بشردوستانه و ساکن کابل است که شاهد حملات انتحاری و بمب گذاری بوده و دوستان خود را در این راه از دست داده است.

محمود امیدوار است با سفر از طریق ولايت نیمروز جنوب غربی به ایران و از طریق مرز ایران و ترکیه به کشوری امن تر از افغانستان فرار کند، و امیدوار است کتاب خود را در آنجا چاپ کند در حالی که او احساس ترس و نا اميدي می کند، می گوید که به تقویت صدای مردم افغانستان از طریق نوشته هایش ادامه خواهد داد.